Projekt okrętów typu Västergötland powstał na bazie wcześniejszych doświadczeń wyniesionych z projektowania jednostek typu A14. Stąd też okręty typu A17 są klasycznymi jednostkami spalinowo-elektrycznymi zbudowanymi w układzie jednokadłubowym z lekką nadbudową tworzącą płaski pokład w górnej części kadłuba. Kadłub okrętów, o uproszczonym walcowatym kształcie otrzymał pokrycie anechoiczne firmy Trelleborg składające się dopasowanych arkuszy pokrywających cały kadłub i kiosk. Sam kadłub ma średnicę 6,1 m, a do jego budowy użyto stali typu OX602. Zastosowane materiały umożliwiają okrętom osiąganie głębokości 300 metrów, a więc podobnej jak w przypadku okrętów typu Näcken. Wnętrze kadłuba podzielono na dwa przedziały wodoszczelne, które rozdziela umieszczona za kioskiem wąska sekcja mieszcząca zbiornik balastowy i śluzę ratunkową Ta ostatnia umożliwia w przypadku awarii ewakuację załogi za pomocą dzwonu nurkowego lub miniaturowego okrętu podwodnego URF. Zapas pływalności okrętów typu A17 wynosi 7%.
Szwecja to jeden z tych krajów basenu Morza Bałtyckiego, który pomimo rosnących kosztów budowy i eksploatacji w dalszym ciągu przewiduje użycie okrętów podwodnych w wojnie morskiej. Przedstawiamy drugą część artykułu o szwedzkich powojennych okrętach podwodnych, tym razem skupiamy się już na konstrukcjach bliższych współczesności a także prezentujemy najbliższą przyszłość – projekt A26.